Ruh sağlığı

Daha önemlisi var mı yaşamda bilmiyorum. Her şeyin alt yapısı gibi geliyor bana. Zeminde ruh sağlığı varsa hayat sanki yaşanılası ve de tat alınası. Ruh sağlığı sallantıdayken çünkü yaşam darmadağın oluyor. Tatsız tuzsuz, karmaşık, bunaltıcı.

Zaman geçsin gitsin diye dakikaları saymanın ne demek olduğunu biliyorum, uyanmayı istememek üzere uyumanın anlamını da. Ağlamaklı ağlamaklı günlük hayatı sürdürmenin acısını da biliyorum. Bir garip boşlukta yüzmenin manasını da.

Ruhun sağlıklı olması… yerli yerine oturması taşların. Zihnin doğal akışa uyumlanması, takılıp kalmaması sağda solda. Gündelik hayatı sürdürebilme, adapte olabilme olan bitene…

Neden bu kadar zor?

Dardayken bir kuytunun içindeymişçesine boğuşma, ferahlıktayken göklerde bir yerlerde dolanma… ayağın yere sağlam basması olsa gerek ruh sağlığı. Çöküşteyken de yükselişteyken de bir parçanın gerçeklikle temasta kalabilmesi. Öylesi de böylesi de hayatın bir parçası diyebilmek. Hayat tümüyle içinde bulunduğumdan ibaret değil de bir zamanlar şu da vardı ve beni ben yapandı diyebilmek… yoksa salt bir dinginlik midir ruhun sağlıklısı? Öyle değil gibi geliyor bana. Sarsıntı da da bir şekilde güvende kalabilmek desek? Belki bu. Güven anahtar kelime. Kalbin titrememesi devamlı, sabit ve kararında olması. Emniyette hissetmesi, ümitvar olması, dayanma kapasitesinin genişliği…

Ruh sağlığı hayatın hangi noktasında kaybedilmiştir, nerede kazanılacaktır? Herkesin kendi öznelliğinde bir yanıtı olsa gerek. Temel meselenin bu olduğuna inanıyorum. Nedenselliklerden yol alarak nasıllara ulaşmak…